Ո՞վ կպատկերացներ, որ մի օր «դասի ենք նստելու» համացանցում
![](https://asue.am/images/1588673223/f93eead3c132c42a9896cda1.jpg)
Լսարանում դասի ժամին համացանցում լինելու համար դասախոսից նկատողություն ստանալիս հավանաբար չես էլ պատկերացրել, որ մի օր նույն դասախոսը քեզ կհորդորի նշանակված ժամին համացանցում լինել, որպեսզի դասը բաց չթողնես: Արի ու տես, որ հանգամանքները ենթակա են փոփոխման: Եթե դու անկախ իրավիճակից հավատարիմ ես ուսանողի առաքելությանը, ուրեմն, բարի գալուստ առցանց կրթություն:
«Ուսանողի օրագիր» խորագիրն անդրադառնում է առցանց կրթության առաջին շահառուներին, ովքեր համացանցի միջոցով անցնում են համալսարանական կյանքի պատասխանատու շրջափուլերով` փորձառությունների, ավարտական աշխատանքների պաշտպանություններ, քննություններ և ուսումնական այլ ստուգատեսներ: Այս անգամ իր առցանց պաշտպանության ընթացքի, ուսանողական նոր զգացողությունների մասին asue.am-ի «Ուսանողի օրագիր» խորագրում պատմում է վիճակագրություն մասնագիտության 4-րդ կուրսի ուսանող Տաճատ Պապոյանը:
«Ո՞վ կպատկերացներ, որ մեր իրականությունում այսպիսի փոփոխություններ կլինեն, համակարգիչը կփոխարինի լսարանին, որը մեկտեղում է կուրսընկերներին ու դասախոսին, որ մեզնից անբաժան ու մեր սիրելի համացանցում մի օր «դասի ենք նստելու»: Ես 4-րդ կուրսեցի եմ, և մենք դասեր, որպես այդպիսին չունենք, բայց իհարկե, ուսումնական գործընթացին առնչվող մի շարք քննարկումներ այս օրերին ուսանողական սեղանից տեղափոխվեցին համակարգչային սեղան: Եթե անկեղծ ասեմ, ի սկզբանե այնքան էլ հաճելի չէր տեղեկանալը, որ առցանց ուսումնառության ենք անցնում, առավել ևս, որ փորձառությունների հաշվետվությունները կամ այլ կարևոր բաներ ներկայացնելու ենք համակարգչի միջոցով: Առաջին արձագանքը, ինչպես շատերի մոտ, սառը ցնցուղի պես եղավ: Դե, ժողեցի ուսանողի սպասում էր` ուզում էինք ուսումնաարտադրական փորձառությունն ավարտել, հետո ամբիոնից` մեծ լսարանի առջև պաշտպանել այն, իսկ հետո անցնել առավել պատասխանատու պահին` ավարտական աշխատանքի պաշտպանությանը, որում պիտի ներկայանայինք խնամքով արդուկված սպիտակ վերնաշապիկով: Պաշտպանություն բառն ինքնին պարտավորեցնող ու զգաստեցնող էր, և արի ու տես, որ հանգամանքը, որ պետք է տեսակապի միջոցով ելույթ ունենանք, չխախտեց այն զգաստությունը, որով ի սկզբանե համակված էինք: Թերևս, դա էլ օգնեց ինձ` առցանց կրթության նորաթուխ շահառուիս, պատվով հաղթահարել առաջին համացանցային փորձությունը: Համակվեցի նոր զգացողություններով, նաև հիացմունքով…վերջապես, ամեն նոր բան հետաքրքիր է, իսկ սա նոր էր, լիովին նոր…»,-ինչպես Տաճատն է ասում, ուսանողական օրագրի էջերում այսպես կսկսեր առցանց կրթության մասին իր գրելիքը:
Ապա կշարունակեր. «Եվ ո՞վ կպատկերացներ, որ այսպիսի «պաշտոնական» ու վճռորոշ ելութների ընթացքում կլինենք տաքուկ ու հարմարավետ միջավայրում` մեր տանը, ինչը կչեզոքացներ ուսանողի երբեմնի անիմաստ վախվորածությունը: Ամեն ինչ դրական էր, առցանց կրթությունից սպասելիքներս արագորեն արդարացվեցին, հասկացա, որ ամեն բան կարգին է, «սառը ցնցուղի» կարիքը չկար, պարզապես, նոր իրողությանը հարմարվել էր պետք: Հետո ինքս ինձ այս օրերին խոստովանում եմ` չէ՞ որ ուսումնատենչ ուսանողը պատրաստ է սովորելու ամեն պարագայում` համալսարանում, տանը, համացանցում, եթե անգամ էլեկտրականություն չլինի, մոմը կա ու կա: Ուզում եմ ասել` եթե ուզում ես սովորել, չսովորելու արդարացումներ չես որոնում, եթե ուզում ես լավ ելույթ ունենալ այնքան սպասված պաշտպանությանդ, ոչինչ չի խանգարի համացանցից քեզ նայող դասախոսին` հասկանալ, որ 4 տարիների ընթացքում դու սովորել ես, և ոչինչ չի խանգարի համակարգչիդ էկրանին` ճշգրտորեն քեզ «փոխանցել» դասախոսիդ հիացական հայացքը: Չե՞ք հավատում, սեփական փորձից եմ ասում: Ժպտում եմ, փակում օրագիրս, ու գնում պատրաստվելու դիպլոմայինիս պաշտպանությանը: Այդ օրն էլ սարերի հետևում չէ, կհանդիպենք համացանցում: Ձեր շնորհակալ և ուշիմ ուսանող` Տաճատ»:
Շարունակելի…
Հ.Գ. «Ուսանողի օրագիր» խորագրի առաջին նյութը կարդացեք այստեղ:
ՀՊՏՀ Լրատվության և հասարակայնության հետ կապերի բաժին